Αθλητισμός, κοινωνία και πολιτισμός συνυπάρχουν είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν κάποιοι.
Δεν μπορεί να κρύβεται κανείς πίσω από κανονισμούς αμφιβόλου σκοπιμότητας για να «πνίξει» την οργή ενός λαού που για χρόνια έχει ο ίδιος πνιγεί μέσα στην ευθυνοφοβία, την άγνοια, τον ωχαδερφισμού και τη σκοπιμότητα των κάθε λογής συμφερόντων.
Σε μια χώρα που και η πιο μικρή «εξουσία» δρα ανεξέλεγκτη θωρακίζοντας μόνο τα μικροσυμφέροντά της, οι φωνές των οργανωμένων φιλάθλων στα γήπεδα της χώρας το σαββατοκύριακο που πέρασε, αποτυπώθηκαν με λέξεις μαχαιριές στα πανό που αναρτήθηκαν στις εξέδρες.
Και αν υπήρξαν κάποιοι «φέροντες τη mini εξουσία» που ζήτησαν κάποια από αυτά να κατέβουν, υπήρξαν Αθλητές, και οι πολλοί άλλοι, που το αρνήθηκαν! Και πολύ καλά έκαναν.
Γιατί τελικά χρειαζόμαστε πολλούς σαν το Λουκά Μαυροκεφαλίδη και Κώστα Παπανικολάου.
Αυτή η χώρα, για να ξυπνήσει και να κουνηθεί χρειάζεται, μια πραγματική σύγχρονη τραγωδία, ένα «λάθος πάτημα ενός κουμπιού», από «λάθος άνθρωπο» σε «λάθος θέση».
Μια τραγωδία, που δεν θα υπήρχε αν χρησιμοποιούταν η συνεχώς εξελισσόμενη τεχνολογία, σε όλα τα επίπεδα.
Όμως αυτή η ρημάδα τεχνολογία «τρέχει» πολύ γρήγορα και καταντάει ασυμβίβαστη με τις εργολαβικές «κουμπαριές», τις υπερτιμολογήσεις (λέγε με επιδοτήσεις), και την απαραίτητη γραφειοκρατία ρυθμού χελώνας με μπόλικη μίζα, που ανεβάζουν τον τελικό λογαριασμό στα ύψη με αναξιόπιστη αποτελεσματικότητα.
Κώστας Παπανικολάου: “Τι να μιλήσουμε για τρίποντα όταν σε μία στιγμή έχουν σβήσει τα όνειρα τόσων παιδιών”
Λουκάς Μαυροκεφαλίδης: «Όφειλα να στηρίξω αυτή τη κίνηση ως ένδειξη πένθους για τους νεκρούς στα Τέμπη»
