Συν σκεπτόμενοι Έλληνες, χάσαμε! Η κοινωνία, η κοινωνία μας εάλω.
Το αυγό του φιδιού έσκασε, έσκασε και το φίδι πετάχτηκε μπροστά μας. Δεν το προλάβαμε. Το αφήσαμε να πάρει το δρόμο του. Δε το σκοτώσαμε όταν μπορούσαμε.
Δε θέλαμε, δεν ήταν ατομικό μας πρόβλημα. Ήταν τ’ αλλουνού.
Δεν ακούσαμε τα ουρλιαχτά των θυμάτων. Κρυφτήκαμε πίσω από φτηνιάρικες μάσκες.
Δεν ακούσαμε τα τραίνα να συγκρούονται και ψυχές να πετάγονται στον ουρανό.
Δεν είδαμε τα δάση να καίγονται, τα ζώα να ψήνονται στη φωτιά, τα σπαρτά να εξαφανίζονται.
Δεν καταλάβαμε πόσοι πνίγηκαν στα μπλε νερά της θάλασσάς μας.
Δεν είδαμε τον Ζακ να τον κλωτσάνε μέχρι θανάτου, τα κλεφτρόνια Ρομά να εκτελούνται ψυχρά από πίσω, τους πρόσφυγες ή να πνίγονται στη Μεσόγειο ή να καρβουνιάζονται στον Έβρο, τα κρεββάτια στους διαδρόμους, τους γιατρούς να καταρρέουν πάνω τους.
Δεν ακούσαμε, δεν είδαμε, δεν μάθαμε για την απευθείας καταλήστευση του πλούτου μας.
Δεν κάναμε τίποτα! Δεν μας αφορούσε, τρομάρα μας!
Επιβραβεύσαμε το κύριο υπεύθυνο της σύγχρονης Ελληνικής τραγωδίας. Δυο φορές αυτή τη χρονιά! Μία για κάθε μεγάλη καταστροφή! Πόσες ακόμη? Και το Σεπτέμβρη? Έχουμε καταστροφές εν εξελίξει, προλαβαίνουμε να τους ξαναβραβεύσουμε!
Μας έδωσαν οθόνες κάθε μεγέθους και χρώματος! Σε όλους! Και μας κάρφωσαν μπροστά σε αυτές με τη θέλησή μας! Και διέταξαν το πρόγραμμά τους…
112! Ακούστε το γκουβέρνο!!!
Εκκενώστε… Εκκενώστε… Εκκενώστε…
Όχι, μείνετε σπίτι, ακούνητοι, ακούνητοι, ακούνητοι είπα…
Αααααα σιωπή!
Αντώνη τον έλεγαν. Τον σκότωσαν πετώντας τον στη θάλασσα, αφήνοντάς τον αβοήθητο και έφυγαν σαν μην είχε συμβεί τίποτα...
H κοινωνία εάλω…….
Κώστας Κοντώσης
