Ζούμε σε μια εποχή της αδιαφορίας για τα κοινά, της απαξίωσης της πολιτικής, της ρευστοποίησης των πάντων, της ισοπέδωσης, της διάλυσης, και αποδυνάμωσης αξιών ιδεών και σκέψεων που σε ανεβάζουν σαν άνθρωπο.
Κατηγορούμε τη νεολαία ότι δεν θέλει ούτε να ασχοληθεί, αλλά ούτε και να συζητήσει για πολιτικά πιστεύοντας ότι είναι ένα κεφάλαιο της ζωής που δεν την αγγίζει.
Ξεχνάμε όμως ότι αυτή η νεολαία είναι δικά μας παιδιά, είναι τα δημιουργήματά μας. Είναι τα παιδιά που μεγάλωσαν από εμάς γονείς.
Είναι τα παιδιά που ξαφνικά τους έπεσαν κυριολεκτικά όλες οι κρίσεις στο κεφάλι ( οικονομική, κοινωνική , αξιών….)
Είναι τα παιδιά που δεν έχουν περιθώριο να σκεφτούν το πώς και το γιατί είτε γιατί δεν τους μάθαμε να σκέφτονται είτε γιατί έχουν χάσει την ελπίδα τους για κάτι καλύτερο πολύ πριν ξεκινήσουν να ζουν.
Από τη μια πλευρά είναι τα παιδιά που υποστηριζόμενα από την οικογένειά τους μπορούν να τα “έχουν ” όλα…..χαρτζιλίκι, σπουδές, ανέσεις…
Από άλλη πλευρά σήμερα στην εποχή της τεχνολογίας, της ανάπτυξης, του διαδικτύου….είναι μια μεγάλη πλειοψηφία παιδιών που δουλεύουν για να ζήσουν, με χέρια που δεν ταιριάζουν με το νεαρό της ηλικίας τους.
Και οι δύο αυτές κατηγορίες παιδιών είναι πολιτικά αδιάφορες, η πρώτη γιατί δεν έχει λόγο να ασχοληθεί και η δεύτερη γιατί στη κυριολεξία δεν έχει χρόνο!!!
Συγχρόνως σε εποχές διαδοχικών εκλογών και σε κλίμα πλήρους σύγχυσης και απαξίωσης κάθε μορφής ιδεολογικού προσανατολισμού, έχουμε τους “πολιτικούς” μας που πηδούν από καρέκλα σε καρέκλα για το καλό και τη σωτηρία της κοινωνίας τάχα μου, οδηγώντας την κοινωνία ολόκληρη σε πλήρη απομάκρυνση από τα πολιτικά δρώμενα.
Θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι περνάμε ένα μεταβατικό στάδιο και όχι ένα κοινωνικό κατήφορο χωρίς τέλος.
Μοναδικό μας όπλο απέναντι σε όλο αυτό είναι να κοιτάμε την αλήθεια κατάματα, να χαμογελάμε και να μην πάψουμε να ελπίζουμε.
