21 Απρίλη 1967!
Κάπου, σε ένα χωριό του Βάλτου, στο κάμπο του Βάλτου, δυο πιτσιρικάδες 8-10 χρόνων, βλέπουν τη μάνα τους και μια θεία τους να απλώνουν τα βρεγμένα ρούχα στα σύρματα της ταράτσας! Μια ακόμα συνηθισμένη μέρα στο χωριό?
ΟΧΙ! Οι γυναίκες μιλάνε χαμηλόφωνα με βουρκωμένα μάτια! Δε πρέπει “τα παιδιά” να καταλάβουν τίποτα! Το ραδιόφωνο, από τα πρώτα του χωριού, παίζει εμβατήρια λες και έχουμε παρέλαση! Που και που πετάει και κάποιο αεροπλάνο, χαμηλά και δυνατά, για να επιβλέπει το φόβο των χωρικών…
Ο πατέρας, πουθενά, τα πιτσιρίκια τον ψάχνουν, ρωτάνε τη μάνα τους, αυτή σιωπή! Ο ήλιος ψηλά στον ουρανό λάμπει, αλλά είναι όλα τόσο θολά, σκοτεινά. Ο πατέρας, που είναι ο πατέρας…? Τα παιδιά μπαίνουν στο σπίτι, ψάχνουν τα δωμάτια, ο πατέρας στο κρεβάτι του ξαπλωμένος.
Ξαπλωμένος, ντυμένος με ένα παλιό ταλαιπωρημένο κουστούμι, με τα παπούτσι του φορεμένα, με το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι, τα χέρια σταυρωμένα πάνω από το κεφάλι. Περιμένει… Στις τσέπες του κάποιες, λίγες δραχμές από τις οικονομίες του, και στο πλάι του μια ένας μικρός μπόγος με λίγο φαΐ!
Και περιμένει! Οι πιτσιρικάδες δεν καταλαβαίνουν, ρωτάνε, απάντηση καμιά! Πάνε στη μάνα τους αλλά μόνο μια λέξη… μια λέξη… Δικτατορία! Ρωτάνε, τι είναι αυτό… σιωπή… νυχτώνει…
Ο πατέρας ακούνητος στο κρεβάτι του…κάτι… κάποιον περιμένει…
Ξημερώνει 22 Απρίλη 1967, ο μικρότερος αδερφός του πατέρα μπαίνει στο δωμάτιο και φέρνει τα μαντάτα… Έχει έρθει χαρτί για να πάρουν το πατέρα και πάλι για το μακρύ νησί! Λες και δεν έφταναν οι 48 μήνες “προϋπηρεσίας”. Είναι διαταγή! Ο ενωμοτάρχης στέλνει πίσω μαντάτα ότι δεν βρήκε πουθενά το πατέρα…
“μείνε εξαφανισμένος για καμιά δεκαριά μέρες, να μη βρεθείς, να ξεχαστείς”… και εξαφανίστηκε… υπήρχουν και άνθρωποι τελικά!
Μετά από τρία χρόνια, ο πατέρας παίρνει τη φαμίλια και πάει στη Αθήνα, για το καλό των παιδιών, για να σπουδάσουν, και αυτός στα γιαπιά για το μεροκάματο! Κάθε μήνα όμως πάντα τον θυμούνται και χτυπάνε τη πόρτα του ρωτώντας αν μένει ακόμα εκεί, μη και ξεκινήσει καμιά ιστορία απέναντι στο καθεστώς, στη χούντα!
Και είναι μετά από ακόμη τρία χρόνια, φτάσανε στο 73, όπου κάποιοι λεβέντες και λεβέντισσες, από μια ταράτσα άρχισαν να ανοίγουν το δρόμο για τη πτώση της χούντας! Μια ταράτσα…
Κώστας Κοντώσης
