Κατά κάποιον περίεργο λόγο, ο πετυχημένος παράγοντας που διοικεί Αθλητικά Σωματεία πρέπει να είναι «ογκώδης» στο σώμα. Δεν ξέρω από πότε ισχύει αυτό…ειλικρινά! Πάντως η έκφραση «για να γίνεις σωστός πρόεδρος πρέπει να έχεις μπάκα…» ακούγεται συχνά – πυκνά στα στέκια των Αθλητικοπατέρων. Τώρα αν είναι προτιμότερο το «γεμάτο» σώμα από το «γεμάτο» κεφάλι εσείς θα κρίνετε.
Μπαίνει ο Ιούνης και πολλά σωματεία έκαναν ήδη ή θα κάνουν εκλογές για νέες διοικήσεις. Σε όλα, σχεδόν, οι οικονομικοί απολογισμοί είναι αρνητικοί.
Χρεωστούμενα ποσά μεταφέρονται στην επόμενη χρονιά, και στην επόμενη διοίκηση με τον ένα ή άλλο νομότυπο τρόπο. Γιατί, στην Ελλάδα που ζούμε, το νομότυπο υπερισχύει ή τουλάχιστον ισούται με το νόμιμο. Και δεν ενοχλεί κανέναν.
Και βέβαια κάποιοι, αρκετοί, με δεδομένη την ανυπαρξία του Σχολικού Αθλητισμού, εκμεταλεύονται τον Αθλητισμό των Σωματείων, που εκτός των άλλων τους προσφέρει αναγνωρισιμότητα και δυνατότητα κοινωνικών και όχι μόνο «ελιγμών».
Και αν στο σύστημα εκπαίδευσης έχουμε όλοι μας πολλές φορές αναρωτηθεί, καυγαδίσει, διαφωνίσει ή συμφωνήσει με την αναγκαιότητα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, μια και τους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας και είναι οι «πνευματικοί» γονείς τους, ΠΟΤΕ δεν είχαμε την ίδια απαίτηση από αυτούς στους οποίους εμπιστευόμαστε την αθλητική εκπαίδευσή τους.
Και μια και οι εκλεγμένοι (άσχετα του νόμιμου ή νομότυπου τρόπου και των μέσων) Παράγοντες των διοικήσεων των Σωματείων καλούνται να επιλέξουν και τους Προπονητές των ομάδων τους, είναι φανερό ότι πρέπει και οι Διοικητικοί Παράγοτες να αποδεικνύουν την ικανότητα διοίκησης, επιλογής προσώπων, και είναι υπόλογοι για κάθε τους πράξη!
Είναι τραγικό να υπάρχουν Παράγοντες, μάλλον παραγοντίσκοι, που ενώ δεν είναι σε θέση να «διοικήσουν» ή και να προγραμματίσουν τη προσωπική τους ζωή, να κοκορεύονται ότι μπορούν και μάλιστα πετυχημένα, να οργανώσουν και να διοικήσουν Αθλητικά Σωματεία με δεκάδες αθλητές στις τάξεις τους.
Και είναι λογικό, τέτοιοι …παραγοντίσκοι να επιλέγουν για συνεργάτες τους όχι Προπονητές αλλά …προπονητίσκους!!!
Προσωπικά δεν μου αρέσει ο όρος «Παράγοντας» που για κάποιο λόγο μου έχει καρφωθεί στο μυαλό ότι δηλώνει άτομο που με «άνομο» τρόπο λειτουργεί και φέρεται για το συμφέρον του και μόνο, τελικά. Θα προτιμούσα τον όρο «Εθελοντή», όσο και βαριά αξία να κρύβει μέσα του, αφού δηλώνει τη προσφορά χωρίς προσωπικό όφελος οποιασδήποτε μορφής. Αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα από μόνο του.
Βέβαια, και να μπορούσε να παγιωθεί ο όρος «εθελοντής» αντί «παράγοντας», ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει και αντίστοιχος για το Προπονητής. Και αυτό επειδή, οι Προπονητές ως γνωστόν, είναι δύο κατηγοριών, οι απόφοιτοι των Πανεπιστημίων και οι απόφοιτοι Σχολών Προπονητών. Ποιά κατηγορία επιλέγεται τελικά και υπό ποιές συνθήκες είναι πάντα προς διερεύνηση.
Για μεν τους πρώτους των Πανεπιστημίων, έχουμε πάντα την απαίτηση να λειτουργούν ως δάσκαλοι, αφού τέτοιοι είναι, για δε των Σχολών Προπονητών ενώ απαιτούνται ακριβώς τα ίδια, πολλοί δεν μπορούν να τα προσφέρουν λόγο φανερών ελλείψεων σε επίπεδο παιδαγωγού και βασικών γνώσεων ψυχολογίας. Όλοι τους όμως απαιτούν να πληρώνονται, συγνώμη, να παίρνουν τα «οδοιπορικά» τους ήθελα να πω, για το έργο που προσφέρουν, ανεξαρτήτου ποιότητας προσφοράς!!!
Και μάλιστα, εκτός ελαχίστων έως μηδαμινών εξαιρέσεων, όλα τα «οδοιπορικά» είναι μαύρα! Και βέβαια δεν είναι τα μόνα μαύρα των Αθλητικών Σωματείων.
Αυτά, τα χαρακτηριστικά λειτουργίας των Σωματείων, εξηγούν γιατί αποτυχημένοι προπονητίσκοι επιβιώνουν για χρόνια σε Συλλόγους ενώ άλλοι Προπονητές απολύονται με τη πρώτη αποτυχία της ομάδας τους.
Επίσης εξηγούν την έλλειψη Εθελοντών στις Διοικήσεις των Συλλόγων, ενώ πάντα υπάρχουν Παράγοντες σε αυτές!
Και όλος αυτός ο κύκλος θα συντηρείται μόνιμα αφού οι γονείς «παρκάρουμε» τα παιδιά μας σε υποτιθέμενες Ακαδημίες Αθλημάτων Συλλόγων, χωρίς καμμιά αξιολόγηση πραγμάτων, καταστάσεων και ανθρώπων, πληρώνωντας τις σχετικές «εισφορές», αποφεύγοντας να γίνουμε πραγματικοί ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ στις μοναδικές – τελικά – κοιτίδες Ερασιτεχνικού Αθλητισμού στην Ελλάδα, αλλά παραμένουμε αυστηροί κριτές των πάντων.
Και πάντα θα φταίει κάποιος…άλλος!
Κώστας Κοντώσης
