Στα 1850 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, στο χιονοδρομικό κέντρο ΒΕΛΟΥΧΙΟΥ, το καλοκαίρι, είσαι μόνος σου με τον ουρανό, και το μυαλό σου καθάριο, σαν και το τοπίο γύρω σου.
Οι μικρότητες της καθημερινότητας χάνουν και τη τελευταία σταγόνα της αξίας τους.
Οι προτεραιότητες αλλάζουν, ανακαλύπτεις κάθε είδους ουτοπίας σου.
Αφουγκράζεσαι στιγμές που σε άλλα μέρη μοιάζουν ασήμαντες.
Συνειδητοποιείς τη σπατάλη του χρόνου σου σε αγνώμονες συνανθρώπους σου.
Νοιώθεις ταυτόχρονα ασήμαντος και δυνατός.
Και αναρωτιέσαι:
Αξίζει να συνεχίσεις αυτό που εδώ και 8 χρόνια κάνεις μέσα από αυτές εδώ τις σελίδες;
Αξίζει να προσπαθείς να μιλήσεις σε αυτούς που δεν θέλουν να ακούσουν;
Αξίζει να δέχεσαι “εξώδικα” επειδή λές αλήθειες και δεν συμβιβάζεσαι με τας υποδείξεις;
Αξίζει να δέχεσαι απειλές επειδή δεν είναι αρεστές οι γνώμες σου;
Αξίζει να χαλιέσαι για “συνανθρώπους” που έρπονται με κάθε τρόπο προς κάθε κατεύθυνση ανάλογα με το καιρό;
Αξίζει να ξοδεύεσαι σε χρόνο και χρήμα πιστεύοντας ότι προσφέρεις κάτι που λείπει;
Αξίζει τελικά να συμμετέχεις σε κάτι κοινό όταν οι υπόλοιποι γύρω σου μόνο “κοινό” δεν το θεωρούν;
Αξίζει..;
ΙΣΩΣ να αξίζει… αλλά ακόμη δεν είναι ορατό! Να περιμένουμε;
