Ένα ερώτημα που σίγουρα έχει απασχολήσει πολλούς, και έχει απαντηθεί από λίγους. Άκρως επίκαιρο αφού έχει ξεκινήσει η αθλητική περίοδος μέσα στη πανδημία του COVID19, με “γεμάτο” πρόγραμμα προπονήσεων και αγώνων.
Αναδημοσιεύουμε το σχετικό άρθρο του Ψυχολόγου – Αθλητικού Ψυχολόγου κ. Γίαννη Ζαρώτη από το προσωπικό του site, που βρήκαμε πολύ ενδιαφέρον, και που κατά τη γνώμη μας πρέπει να έχουν υπόψη τους όλοι όσοι ασχολούνται με την αλυσίδα του “αθλητικού γίγνεσθαι”, και βεβαίως πρωτίστως αυτοί που ασχολούνται με το ΠΑΙΔΙΚΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ!
Αθλητισμός εν μέσω Πανδημίας: «Πολυτέλεια» ή «Ανάγκη»;
Η περίοδος της πανδημίας του COVID-19 συνοδεύεται από μια γενικότερη διαφοροποίηση της καθημερινότητας σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας, σε σημείο που αναφερόμαστε πλέον σε μια «διατάραξη της κανονικότητας». Οι επιπτώσεις αφορούν την αναστολή δραστηριοτήτων ή και την υπό συνθήκες έναρξή τους. Στο περιβάλλον αυτό, ο αθλητισμός δείχνει να αναζητά το ρόλο του, από την απόλυτη παύση ή και αποχή μέχρι και την πλήρη εξέλιξή του.
Ειδικά για τον παιδικό αθλητισμό, οι τάσεις που αναπτύσσονται ποικίλουν, εκφράζοντας αντίθετες απόψεις αναφορικά στη λειτουργία του.
Θέτοντας τον αθλητισμό «στην υπηρεσία των παιδιών», αποτελεί πεδίο που συνδράμει στην εκπαίδευση για την προφύλαξη, όπως και το σχολείο αλλά και κάθε τομέας της δραστηριότητας των παιδιών. Υπάρχει η οπτική που βλέπει τον αθλητισμό ως μέσο τόνωσης της υγείας και θωράκισης του οργανισμού, ως μέσο αποτροπής της καλλιέργειας φόβου στα παιδιά, ως μέσο που «δηλώνει» στα παιδιά τη διατήρηση της κανονικότητας άρα και της σταθερότητας και «ασφάλειας» του περιβάλλοντος.
Ο κίνδυνος δεν παύει να υφίσταται, ωστόσο, με την περίοδο που διανύουμε να μην έχει ημερομηνία λήξης, φαίνεται ότι η λύση δεν είναι η αποφυγή του αθλητισμού. Η εκπαίδευση στην τήρηση των κανόνων υγιεινής, των κατά καιρούς και τόπους υγειονομικών πρωτοκόλλων, η ανάπτυξη δεξιοτήτων προσαρμογής και καλλιέργειας στοιχείων για την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων, είναι ό,τι «επιτάσσει» η περίοδος που διανύουμε, ώστε και να μην σταματήσει η αθλητική δραστηριότητα αλλά και να «κερδίσουν» τα παιδιά σε θέματα εκπαίδευσης και προφύλαξης.
Σε διαφορετική περίπτωση, η μακροχρόνια και χωρίς διαφαινόμενη λήξη, αποχή, θα οδηγήσει τους αθλητές στο να ατονήσει το κίνητρο, να συνηθίσουν μια διαφορετική πραγματικότητα διαμένοντας αρκετές ώρες στο σπίτι, ασχολούμενοι με οθόνες, υιοθετώντας πρότυπα καθιστικής ζωής. Στο τέλος της περιόδου δεν θα είναι καθόλου εύκολο να «πειστούν» τα παιδιά να επανέλθουν στη δραστηριότητα……
Η μεθοδικότητα και η σοβαρότητα στην αντιμετώπιση της πανδημίας θα χρειαστεί «να λάβει υπόψιν της» και το μέλλον των παιδιών, είτε πρόκειται για το σχολείο είτε για τον αθλητισμό, είτε για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα καθώς η επιθυμία όλων είναι να συνεχίζει να υπάρχει εξέλιξη είτε εν μέσω είτε και μετά την πανδημία….
Γιάννης Ζαρώτης
Ψυχολόγος-Αθλητικός Ψυχολόγος
