Ο περιφερειακός προπονητής της ΕΣΚΑ και παλαιός διεθνής μπασκετμπωλίστας Γιώργος Καλαϊτζής, με ένα άρθρο του στο επίσημο site της ΕΣΚΑ, αναφέρεται σε ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα του αναπτυξιακού αθλητισμού και ειδικότερα του μπάσκετ.
Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα που λέει, η πρόταση που περιγράφει όλο το πρόβλημα είναι: “Το μείζον, όμως, πρόβλημα που φέτος ξεπέρασε τα όρια της λογικής, ήταν οι ατζέντηδες-μάνατζερ- εκπρόσωποι αθλητών, κτλ. Δεν υπήρχε (σχεδόν) κανένα παιδί, χωρίς να εκπροσωπείται από κάποιο γραφείο! Αναφερόμαστε σε παιδιά 13 και 14 χρόνων!”
Συμφωνούμε απόλυτα ως προς την έκταση του προβλήματος. Συμφωνούμε και ως προς την αγωνία των γονιών να δούν τα “καμάρια” τους σε μεγάλες ομάδες με επαγγελματικά συμβόλαια, κλπ. Και συμφωνούμε στο ότι:
“Σε κάθε αναπτυξιακό, σε κάθε τουρνουά, σε κάθε αγώνα τα παιδιά, αντί να παίζουν, σκέφτονται. Σκέφτονται, ότι αν χάσουν το σουτ, αν κάνουν λάθος, δεν θα είναι καλοί και δεν θα κάνουν μεταγραφή και δεν θα παίξουν στην Εθνική ομάδα. Ετσι το όνειρο του μπαμπά και της μαμάς να καμαρώσουν τον γιο τους, σαν τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη, αλλά και να αμείβονται όπως αυτοί, καταστρέφεται. Και καταστρέφεται από ένα χαμένο σουτ, από μια λάθος πάσα. Τέτοια πίεση. Ερχεται, λοιπόν, ο ατζέντης και δίνει την λύση, πουλώντας γνωριμίες και “μέσα” επίτευξης στόχων. Με το αζημίωτο, βέβαια. Και δυστυχώς, τα καταφέρνει. Και τα καταφέρνει, γιατί η αθλητική μας παιδεία είναι χαμηλή.”
Αλλά αγαπητοί, η απλή διατύπωση του προβλήματος ΔΕΝ δίνει λύση! Χρειάζονται πράξεις, δράσεις, σχεδιασμοί, οργάνωση για να αποκτήσουμε “Αθλητική Παιδεία”!!!
Τα παιδιά, όπως σωστά αναφέρεται στο άρθρο πρέπει να τους ακούν όλους, αλλά να αποφασίζουν μόνα τους για τη τύχη τους, να “εκπροσωπούν τους εαυτούς τους“.
Έχουν όμως τις βάσεις, την ικανότητα για αυτό; Έχουν ποτέ διδαχθεί στο σχολείο οτιδήποτε σχετικό με “Αθλητική Παιδεία“; Έχουν προπονητές που στα πρώτα αθλητικά τους βήματα θα τους διδάξουν κάτι τέτοιο;
Μήπως πολλοί “προπονητές” των “Ακαδημιών” των παιδιών δεν έχουν περάσει ούτε απ’ έξω από ΑΕΙ; Μήπως δεν έχουν ιδέα περί αθλητικής παιδείας και παιδαγωγικής για να μη πούμε για προπονητική και αθλητική ψυχολογία;
Πως ελπίζουμε να διαμορφώσει ένα παιδί “Αθλητική Παιδεία” όταν ο προπονητής του – δάσκαλός του σε κάθε αγώνα ψάχνει αφορμή να τσακωθεί με τους διατητές, όταν ουρλιάζει οτι όλοι συνωμοτούν εναντίον του, όταν βρίζει με τη παραμικρή ευκαιρία;
Πως περιμένουμε να αντιδράσει τότε ένα παιδί; Μήπως “…με όποιον δάσκαλο καθήσεις, τέταια γράμματα θα μάθεις!” ;;;
Διαβάστε όλο το σχετικό άρθρο στο site της ΕΣΚΑ εδώ!
